VÉZELAY
door GUILLAUME VAN DER GRAFT
Wat ik nog weet van Vézelay
ik was er veertien jaar geleden,
ik sliep in een bed met koperen knoppen,
de straat liep met slordige stenen omhoog.
Achter de muren woonden geuren
van hout, hooi en brood, een franse zomer,
aan het eind van de straat als
een hoofd op een hals,
edele schedel, uitgewoond denkhuis,
een breinschelp:
de kerk.
Rondom: de bergen op een afstand
met zoveel bomen op de been
langs de hellingen stromend door het dal
als middeleeuwen vol pelgrims.
Ik zou daar een herfst lang moeten wonen
als een ex libris in een boek,
voor het raam van een kamer met koperen knoppen
een leesmeubel in hotel de la poste
om de herinnering te horen
tussen de bogen en de bomen,
de bossen langzaam te zien verkleuren,
de aarde uit te laten spreken
en antwoord te geven op papier.
